Our International "Black Devil": Louis de Moffarts

Nom : de Moffarts
Prénom : Louis
Âge : 27 ans
Club : La Hulpe
Etudes/formations éventuelles/Métier : Consultant en Transformation Digitale et Fabricant de beurre de cacahuète
Poste en club/en équipe nationale : Centre

Comment vas-tu actuellement ?

On essaye de garder la pêche. Les terrains me manquent. J’aurais bien aimé retrouver tout le monde comme c’était prévu afin de préparer le match pour la Roumanie et enfin clôturer ce REC 2020.

Comment fais-tu pour garder la forme en cette période de crise sanitaire ?

J’ai la chance d’être suivi par les préparateurs physiques de Belgian Performance (Margaux Lalli, Ryan Godsmark et Gaspard Lalli) qui me font un programme adapté. Ça me permet de bosser sur certaines de mes faiblesses. Je suis un programme de course et de musculation. Le fait de ne pas jouer me permet de bosser sur certains aspects physiques que je n’ai pas le temps de travailler pendant la saison avec tous les matchs, comme la vitesse et l’explosivité.

Niveau rugby, c’est plus compliqué, on essaye de faire des passes avec des gars de mon club quand on va courir et on essaye de se faire quelques exercices de plaquages pour ne pas trop perdre la main et se tenir prêt en cas de reprise.

Qu’est-ce que cela représente pour toi de porter les couleurs de la Belgique ?

C’est un honneur et une fierté, représenter les valeurs et les couleurs de son pays sur la scène internationale, c’est juste énorme.

Lorsque tu étais enfant, te voyais-tu un jour endosser le maillot de l’équipe nationale ?

C’était plutôt un rêve d’ado, je ne pensais pas vraiment le réaliser vu mes prédispositions de l’époque. J’ai commencé relativement tard le rugby chez les scouts, puis en internat et seulement en club à La Hulpe à 13 ans. Je me souviens d’aller voir des matchs contre les Barbarians, l’Argentine, ou des matchs du 6 Nations C avec des étoiles dans les yeux (j’ai encore quelques photos avec des gars qui sont mes coéquipiers maintenant comme Julien Berger, Alan Williams ou Mathieu Verschelden haha). A cet âge-là, je ne pensais pas que ça allait être réalisable vu mon physique et mon niveau. C’est devenu un objectif bien plus tard et à force de travail, de persévérance et d’un bon encadrement, c’est devenu une réalité.

Te souviens-tu de ta première sélection/ton premier match ?

Mon premier match, c’était en Russie dans un contexte assez compliqué. On venait de battre l’Allemagne la semaine précédente dans le match d’ouverture du Rugby Europe Championship et quelques cadres de l’équipe étaient restés en Belgique ou dans leur club en France et en Angleterre. On est parti le jeudi soir pour Sochi avec une escale nocturne de quelques heures à Istanbul, on a dû arriver à l’hôtel le vendredi matin à 6 heures du mat’ après 15 heures de transport. Une petite nuit de quelques heures, un captain run et on jouait le lendemain à 15 heures. On a pris une carte après 5 minutes et 4 essais en 20 minutes, je me suis dit ‘bienvenu c’est ça le niveau international, c’est autre chose que le championnat belge’.  J’ai passé le match à courir derrière ou à me mettre sur le chemin de Russes très protéinés. On en a pris plus de 60 ce jour-là mais ça reste une belle expérience.

Quel est ton meilleur souvenir en équipe nationale ?

Sans hésiter la victoire contre la Russie l’an passé, c’était juste incroyable. Le scénario du match, l’ambiance, leur mettre le bonus juste après qu’ils soient rentrés de la Coupe du Monde, la 3^e mi-temps avec les supporters dans la tente. Tous les ingrédients étaient réunis. Ce sont des moments comme ceux-là qu’on a envie d’aller chercher à chaque match, c’est pour ces moments-là qu’on joue.

Ensuite à titre plus personnel, mon premier match à domicile contre la Géorgie au Petit Heysel.  Même si le score final était assez lourd et pas représentatif de la rencontre, j’en garde un super souvenir car on s’est battu avec nos armes et on s’est envoyé comme des chiens (#batards sans races) pendant 80 minutes. Le fait de me retrouver acteur sur le terrain devant ma famille et mes amis dans ce stade historique où j’allais voir les matchs étant petit font de ce match un moment inoubliable.

Et ton plus mauvais souvenir ?

J’en ai 2 également :

La défaite en Espagne, il y a 2 ans. On était parti avec une belle équipe et on s’était préparé correctement. On était venu avec des intentions et au final l’Espagne nous a dominé dans tous les secteurs de jeu.

La défaite contre la Lituanie en demi-finale du 2e Trophy avec le 7 en Bosnie. On fait une première mi-temps catastrophique, on arrive à revenir dans le match et à moins d’un essai transformé d’écart, on réagit et on est à deux doigts de marquer l’essai décisif. On se fait pénaliser alors qu’on a la balle à 2 mètres de leur en-but, si on marquait l’essai on serait remonté en GPS. Au final, la Lituanie gagne les Trophy au goal average et on reste sur notre fin à Zénica.

Quelle est ton ambition, personnelle et/ou collective, par rapport à l’équipe nationale ?

Mes ambitions personnelles sont alignées aux objectifs de l’équipe je pense. Mon ambition est de pouvoir représenter la Belgique à une Coupe du Monde, c’est l’objectif annoncé par la fédération. En espérant avoir les moyens de réaliser ce bel objectif qui serait également le rêve d’une vie. Sinon, jouer un maximum, engranger des victoires et continuer de vivre de belles aventures.  

As-tu une anecdote (racontable…) à partager avec nous ?

J’en ai quelques-unes en tête mais je pense que pour l’intégrité du groupe je vais les garder pour moi. Sinon c’est l’histoire de 2 skieurs anglais qui rentrent dans un tribunal à Kutaisi, je vous laisse écrire la suite…

Que dirais-tu au (tout) jeune Louis si tu le recroisais ?

Je n’ai pas vraiment de regret donc je me dirais de profiter de chaque instant comme je l’ai fait, tout en privilégiant mes études. Après, je me serais bien dit à 18 ans de me bouger un peu plus le cul (sic) afin de pouvoir tenter une expérience dans un championnat plus relevé et un environnement plus professionnel (en Australie, Nouvelle-Zélande, Argentine ou autre). Il me reste encore quelques années à jouer, on ne sait jamais.

Que penses-tu du développement des académies en Belgique ?

J’ai l’impression qu’elles se développent et que les clubs essayent d’amener un cadre aux jeunes entre 12 et 18 ans afin qu’ils arrivent à se développer rugbystiquement mais aussi académiquement. Après, je n’ai pas côtoyé d’académie de près donc c’est difficile de donner une opinion.

Je trouve ça dommage qu’il n’y ait pas une académie centrale gérée par la fédération qui soit établie à Bruxelles ou dans les alentours, permettant aux jeunes de Bruxelles, du Brabant et des alentours de pouvoir continuer leurs études normalement tout en bénéficiant d’un encadrement rugbystique d’une qualité supérieure.

Dans l’avenir ce serait idéal de pouvoir offrir une structure plus professionnelle aux étudiants que ce soit en fin de secondaire ou dans le supérieur, leur offrant un accès à un suivi de qualité leur permettant de concilier leurs études et de progresser rugbystiquement dans un encadrement de haute performance.

Il y a beaucoup de jeunes avec un gros potentiel qui se perdent entre 18 et 23 ans, ils perdent leur motivation et finissent par abandonner les terrains. Je suis sûr qu’avec un meilleur suivi et un cadre, ces jeunes pourraient rester motiver et continuer à progresser.

Cela permettrait également à certains jeunes de pouvoir rester en Belgique tout en poursuivant leur objectif de haut niveau, ce qui finalement renforcerait le niveau du championnat belge et du rugby en Belgique.

Quel est le sacrifice consenti pour arriver là où tu en es maintenant ?

Le fait d’être amateur au rugby en Belgique et de s’entrainer comme un pro ou un semi pro tout en travaillant à plein temps dans un boulot assez demandant, je dirais que les plus gros sacrifices que j’ai faits ont été de reléguer certaines relations sociales au second plan. C’était une des composantes de ma vie que j’ai dû négliger afin de pouvoir jongler entre mon emploi et les nombreuses séances d’entrainements. J’ai dû louper quelques anniversaires, des réunions de famille ou laisser tomber des vacances afin de prendre congé pour partir en tournoi ou en match.

Sinon, des nombreuses heures passées sous la pluie à taper ou à s’entrainer au lieu de regarder des séries ou dormir plus longtemps, mais je ne dirais pas que ce sont des sacrifices étant donné que j’ai trouvé du plaisir dans le process.

Quel est ton plus beau souvenir avec ton club formateur ?

Gagner le championnat avec La Hulpe, le seul club pour lequel j’ai joué en Belgique, mon club formateur après un travail de longue haleine. Ayant participé à une bonne partie du chemin (de la boue en D3 au titre de champion de Belgique en 7 ans) que le club a parcouru pour en arriver là et pouvoir consacrer l’effort collectif de tout un club, c’était inoubliable et ça restera graver dans ma mémoire. Pouvoir partager ce moment avec mon frère, un staff exceptionnel et des gars avec qui j’ai joué pendant des années renforcent encore plus ce moment. Fêter les 50 ans du club le soir du titre était la cerise sur le gâteau. 

Hoe gaat het tegenwoordig?

We proberen om de moed er in te houden. Ik mis het om op het veld te staan. Ik had graag iedereen ontmoet zoals gepland om de wedstrijd tegen Roemenië voor te bereiden en deze REC 2020 eindelijk af te sluiten.

Hoe blijf je in conditie in deze crisistijden?

Ik heb het geluk gevolgd te worden door de fysieke trainers van Belgian Performance (Margaux Lalli, Ryan Godsmark en Gaspard Lalli) die me een aangepast programma geven. Het stelt me in staat om aan enkele van mijn zwakke punten te werken. Ik volg een hardloop- en gewichttrainingsprogramma. Door niet te spelen kan ik aan bepaalde fysieke aspecten werken waar ik tijdens het seizoen met al die wedstrijden geen tijd voor heb, zoals snelheid en explosiviteit.

Op vlakt van rugby is het moeilijker, we proberen wat pas oefeningen te doen met jongens van mijn club als we gaan hardlopen en we proberen wat tackling oefeningen te doen zodat we niet te veel verliezen en klaar zijn voor het geval we weer moeten spelen.

Wat betekent het voor jou om de Belgische kleuren te dragen

Het is een eer en een trots om de waarden en kleuren van je land op het internationale toneel te vertegenwoordigen, het is gewoon fantastisch.

Toen je een kind was, heb je jezelf ooit een nationale team trui zien dragen?

Het was meer een tienerdroom. ik dacht niet dat het zou uitkomen gezien mijn toenmalige aanleg. Ik begon vrij laat rugby te spelen bij de scouts, daarna op kostschool en pas op 13-jarige leeftijd in een club in La Hulpe. Ik herinner me dat ik naar wedstrijden tegen de Barbarians, Argentinië, of 6 Nations C wedstrijden ging kijken met sterren in mijn ogen (ik heb nog steeds een aantal foto's met jongens die nu mijn teamgenoten zijn zoals Julien Berger, Alan Williams of Mathieu Verschelden haha). Op die leeftijd dacht ik niet dat het mogelijk zou zijn, gezien mijn lichaamsbouw en mijn niveau. Het werd een doel veel later en met hard werken, doorzettingsvermogen en goede coaching, werd het een realiteit.

Herinner jij je nog je eerste selectie? Je eerste match?

Mijn eerste wedstrijd was in Rusland in een nogal gecompliceerde context. We hadden de week voordien Duitsland verslagen in de openingswedstrijd van het Rugby Europe Championship en sommige belangrijke spelers van het team waren in België gebleven of bij hun clubs in Frankrijk en Engeland. We vertrokken op donderdagavond naar Sochi met een nachtelijke tussenstop van een paar uur in Istanbul, we moesten vrijdagochtend om 6 uur in het hotel aankomen na 15 uur vervoer. Een paar uur slaap, een captains run en we speelden de volgende dag om 15.00 uur. We namen een kaart na 5 minuten en 4 tries in 20 minuten, ik zei tegen mezelf 'welkom, dat is het internationale niveau, het is iets anders dan het Belgisch kampioenschap'.  Ik liep de hele wedstrijd achter of in de weg van zeer eiwitrijke Russen. We namen er meer dan 60 punten op die dag, maar het is nog steeds een geweldige ervaring.

Jouw beste herinnering aan het nationale team?

Zonder twijfel de overwinning tegen Rusland vorig jaar, het was gewoon ongelooflijk. Het scenario van de wedstrijd, de sfeer, de bonus die ze kregen vlak nadat ze terugkwamen van de wereldbeker, de derde helft met de fans in de tent. Alle ingrediënten waren er. Het zijn momenten als deze waar je elke wedstrijd voor wilt gaan, dat is waar we voor spelen.

Dan, op een meer persoonlijke noot, mijn eerste thuiswedstrijd tegen Georgia in de Kleine Heizel.  Ook al was de eindstand vrij zwaar en niet representatief voor de wedstrijd, ik heb er een geweldige herinnering aan omdat we met onze wapens vochten en we elkaar 80 minuten lang als honden opjoegen. Het feit dat ik zelf als acteur op het veld stond voor mijn familie en vrienden in dit historische stadion waar ik vroeger, toen ik klein was, naar de wedstrijden ging kijken, maakt deze wedstrijd tot een onvergetelijk moment.

En je slechtste herinnering?

Ik heb er ook twee:

De nederlaag in Spanje twee jaar geleden. We vertrokken met een geweldig team en we hebben ons goed voorbereid. We kwamen hier met goede bedoelingen en uiteindelijk domineerde Spanje ons op alle gebieden van het spel.

De nederlaag tegen Litouwen in de halve finales van de 2e Trofee met de 7s in Bosnië. We hadden een rampzalige eerste helft, we slaagden erin om terug in het spel te komen en waren dicht bij het scoren van de beslissende try. We krijgen een penalty tegen terwijl we de bal hebben op 2 meter van hun doel, als we de try gescoord hadden zouden we terug in GPS zijn. Uiteindelijk won Litouwen de Trofee en wij bleven met lege handen achter in Zenica.

Wat is jouw ambitie, persoonlijk en/of collectief, wat de nationale ploeg aangaat?
Mijn persoonlijke ambities liggen op één lijn met de doelstellingen van het team, denk ik. Mijn ambitie is om België te kunnen vertegenwoordigen op een Wereldbeker, dat is de doelstelling die de federatie heeft aangekondigd. Ik hoop de middelen te hebben om dit mooie doel te bereiken, wat ook de droom van mijn leven zou zijn. Zo niet, dan wil ik zo veel mogelijk spelen, wedstrijden winnen en geweldige avonturen blijven beleven.

Heb je een anekdote die je met ons kunt delen (en die voor publicatie vatbaar is)?

Ik heb er een paar in gedachten, maar voor de integriteit van de groep hou ik ze voor mezelf. Anders is het het verhaal van twee Engelse skiërs die een rechtbank in Kutaisi binnengaan, ik laat jullie de rest schrijven.

Wat zou je vandaag tegen de jonge Louis zeggen, als dat kon?

Ik heb van niets spijt dus ik zou tegen mezelf zeggen dat ik van elk moment moet genieten zoals ik dat gedaan heb en me blijven concentreren op men studies. Achteraf zou ik tegen mezelf hebben gezegd dat ik op mijn 18e wat meer van mijn luie reet moest komen (sic), zodat ik een ervaring kon opdoen in een hogere divisie en een professionelere omgeving (in Australië, Nieuw-Zeeland, Argentinië of andere landen). Ik heb nog een paar jaar te spelen, je weet maar nooit.

Wat denk je van de ontwikkeling van de academies in België?

Ik heb de indruk dat zij groeien en dat de clubs proberen een kader te bieden voor jongeren tussen 12 en 18 jaar, zodat zij zich rugby maar ook academisch kunnen ontwikkelen. Daarna heb ik geen nauw contact meer gehad met een academie, dus het is moeilijk om een mening te geven.

Ik vind het jammer dat er geen door de federatie beheerde centrale academie in Brussel of omstreken is, waardoor jongeren uit Brussel, Brabant en omstreken hun studies normaal kunnen voortzetten en tegelijk kunnen profiteren van een rugbybegeleiding van de hoogste kwaliteit.

In de toekomst zou het ideaal zijn om studenten aan het eind van het voortgezet onderwijs of in het hoger onderwijs een professionelere structuur te kunnen bieden, zodat zij toegang krijgen tot een kwalitatief goede follow-up die hen in staat stelt hun studie te combineren en rugby te bedrijven in een kader van hoge prestaties.

Er zijn veel jonge mensen met een groot potentieel die tussen hun 18e en 23e de weg kwijt raken, hun motivatie verliezen en uiteindelijk stoppen met rugby. Ik ben er zeker van dat met een betere controle en een kader, deze jongeren gemotiveerd kunnen blijven en vooruitgang kunnen blijven boeken.

Het zou ook sommige jongeren in staat stellen in België te blijven terwijl ze hun doel op hoog niveau nastreven, wat uiteindelijk het niveau van het Belgisch kampioenschap en rugby in België zou versterken.

Welke offers heb je moeten brengen om te geraken tot wat je hebt bereikt?

Als amateur-rugbyspeler in België, die traint als een prof of semi-prof terwijl hij fulltime werkt in een nogal veeleisende baan, zou ik zeggen dat de grootste offers die ik heb gebracht zijn dat ik bepaalde sociale relaties naar de achtergrond heb moeten schuiven. Het was een van de onderdelen van mijn leven die ik moest verwaarlozen om mijn baan en de talrijke trainingen te kunnen combineren. Ik moest een paar verjaardagen missen, familiebijeenkomsten, of een vakantie opgeven om vrij te nemen voor een toernooi of wedstrijd.

Voor de rest heb ik vele uren in de regen doorgebracht met kicken of oefenen in plaats van play-offs te kijken of langer te slapen, maar ik zou niet willen zeggen dat dit offers zijn, want ik vond er plezier in.

Wat is je mooiste herinnering aan de club waar je opgeleid bent?

Het kampioenschap winnen met La Hulpe, de enige club waarvoor ik in België heb gespeeld, mijn opleidingsclub na veel hard werken. Deelgenomen te hebben aan een groot deel van de weg (van modder in D3 naar de Belgische kampioenstitel in 7 jaar) die de club aflegde om zover te komen en de collectieve inspanning van een hele club te kunnen opdragen, het was onvergetelijk en het zal in mijn geheugen gegrift blijven. Om dit moment te kunnen delen met mijn broer, een uitzonderlijke staf en de jongens met wie ik jaren heb gespeeld, versterkt dit moment nog meer. De viering van het 50-jarig bestaan van de club op de avond van de titel was de kers op de taart.